Işık Ergüden

Bir ülkeyi, bir şehri, bir insanı terk etmek istersiniz. İsyan etmek için o ülkede, yabancı gibi dolaşabilmek için o şehrin sokaklarında olmak gerektiğini, her gün yeniden bağlanıp kopmak için o insanı görmek gerektiğini bilirsiniz; ama terk etmek istersiniz. İsyanınızın, yabancılığınızın, aşkınızın dilinin yalnız kalmasından- terk edilmişliğinizden- acı çekerek terk etmek istersiniz. Aynı sözcüklerle ayrı dilleri konuşmak yaralar sizi, hayallerinizin duvarlarda şekilsizleşmesinden bıkarsınız, yararlı bir nesne olmak istemezsiniz, insanı ararsınız, insandan kaçarsınız, yüreğinizi acıtırsınız, kendinizi de mahrum bırakırsınız- o ülkeden, o şehirden o insandan- ve anlatamazsınız, anlatmaktan utanırsınız…

Koparsınız.

Koptuğunuz yerlerde, insanlarda kalır hafızanız. Siz, gidersiniz. Gidebileceğiniz yerin geldiğiniz yer olduğunu, tanıyacağınız insanların daha önce tanıdığınız insanlar olduğunu bilerek gidersiniz: hafızanızı, anılarınızı, hayallerinizi, varlığınızı bir hayalet gibi peşinizde sürüklersiniz.

Koparsınız. Ana rahminden, o dingin bütünlükten çığlık çığlığa ağlayarak nasıl koptuysanız; atalarınız doğadan nasıl ürkerek ve yabancılaşarak koptuysa siz de öyle koparsınız. Her sabah o kopuşun acısına uyanacak kadar cesur olmak istersiniz, o acıyı bir ömür boyu taşıyacak- belki de başka acılar ekleyecek- kadar cesur olmak istersiniz. Hayatınıza hız katarak yaşadıklarınızı unutmaktan, hafızasızlaşmaktan kaçarsınız. Var olmanın oyunlar içinden oyun seçmek olduğunu bilirsiniz, bildiğiniz için var olamazsınız.

Kendinizi seçersiniz –kendiniz, yok ederek, dağıtarak bulursunuz. Yalnız kalmak istemezsiniz, sokaklarında sabahlayacağınız bir şehir ararsınız, aynı dili paylaşacağınız bir insan… hayallerinizle, çoğalma isteğinizle birlikte yalnızsınızdır: ana rahmine, doğaya geri dönme isteği, ve olmayan bir sevgiliye…

Ve bir ruh anarşisti gibi dolanırsınız bu evrende. Yüreğinizde, cevabını bulamadığınız bir soru:

Elveda deyince elveda olur mu?

Siz, cevap değil, yeni sorular bulmak için koparsınız.